Η κλινική εμπειρία της Μονάδας, κατέδειξε την αναγκαιότητα μιας δυναμικής σύνδεσης και συμμετοχής του οικογενειακού, συγγενικού ή άλλου υποστηρικτικού πλαισίου(εργοδότες, φίλοι, συμπατριώτες, ιερείς, κ.α), στην διαδικασία κινητοποίησης του θεραπευόμενου.

Έχει αξιολογηθεί θετικά πως οι θεραπευόμενοι (ανάλογα και την καταγωγή) δίνουν ιδιαίτερη σημασία στην παράδοση, στις οικογενειακές σχέσεις, στους ρόλους και στις συναισθηματικές δεσμεύσεις του κοινωνικού τους πλαισίου.

Πέρα από τα εσωτερικά-προσωπικά κίνητρα για θεραπεία, η ανάγκη να εστιάζουμε – κατά περίπτωση -  στην μείωση των ερεθισμάτων που οδηγούν σε αντίσταση στην αλλαγή και επηρεάζονται από τις οικογενειακές ή κοινωνικές διαπροσωπικές σχέσεις του εξαρτημένου μετανάστη/πρόσφυγα, φάνηκε να διευκολύνει την απόφαση για αλλαγή.

Επιπλέον, είναι σημαντική η διερεύνηση των αντιλήψεων ή των προτύπων του  οικογενειακού (ή άλλου περιβάλλοντος), σχετικά με την έννοια της βοήθειας στην θεραπεία, της συλλογικής βοήθειας, της παραβατικής συμπεριφοράς, της οπισθοχώρησης ή της υποτροπής στην διαδικασία αλλαγής.

Πιο συγκεκριμένα, η αναγκαιότητα των συναντήσεων αυτών, στηρίζεται στις παρακάτω παραδοχές:

-      Ο εξαρτημένος αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου συνόλου που βιώνει πριν απ’όλα το τραυματικό γεγονός της μετανάστευσης/προσφυγιάς καθώς και το πρόβλημα της «προβληματικότητας» ενός μέλους του. Η συναντήσεις αυτές αποτελούν ουσιαστικό μέρος της επίλυσης προβλημάτων που προκύπτουν.

-      Οι οικογένειες ή το κοινωνικό δίκτυο των μεταναστών/προσφύγων βιώνουν συχνά, κοινωνική προκατάληψη, αποκλεισμό ή ρατσισμό. Πολλές φορές, ζουν με το φόβο του κοινωνικού στίγματος και η ανάγκη να «αφομοιωθούν» στην κυρίαρχη κουλτούρα, τους οδηγεί να αποκρύβουν προβλήματα που αντιμετωπίζουν  και συμπεριφορές της οικογένειας, που οδηγούν σε μεγαλύτερο στιγματισμό. Ο φόβος ενός νέου οικογενειακού στίγματος από την χρήση ναρκωτικών, οδηγεί πολλές φορές στην αναζήτηση γρήγορης και εύκολης λύσης (ιατρική βοήθεια, άμεση απαίτηση για εισαγωγή σε Πρόγραμμα,κ.α), στην λύση του επαναπατρισμού για το εξαρτημένο μέλος της οικογένειας, στην μειωμένη συμμετοχή στην Συμβουλευτική Γονέων  ή σε άλλες συμπεριφορές που δυσκολεύουν την δέσμευση του εξαρτημένου στην θεραπεία.

-      Οι προσδοκίες των οικογενειών, από το γεγονός της μετανάστευσης, σχετίζονται άμεσα με την βελτίωση των συνθηκών ζωής τους (οικονομική – εκπαιδευτική – κοινωνική, κ.α). Συχνά, η αναζήτηση βοήθειας για τον εξαρτημένο, ξεκινά από μέλος ή μέλη της οικογένειας. Όμως, το χρονικό διάστημα που απαιτεί η θεραπεία απεξάρτησης και το ενδεχόμενο να σταματήσει η οικονομική βοήθεια του εξαρτημένου προς την οικογένεια, λόγω θεραπείας, μπορεί να αναστείλουν, με έμμεσο τρόπο, την δέσμευση για αλλαγή.

-      Η διερεύνηση και η επαφή με τις διαφορετικές πολιτισμικές αντιλήψεις, αξίες, αρχές ή πρότυπα επικοινωνίας και συμπεριφοράς, ευνοούν την εγγύτητα του θεραπευτικού και του οικογενειακού συστήματος, ενισχύοντας την ανάπτυξη σχέση εμπιστοσύνης. Έτσι διευκολύνεται η δέσμευση και παραμονή του θεραπευόμενου στην Μονάδα, ενώ παράλληλα το οικογενειακό-κοινωνικό δίκτιο εξοικειώνεται με αντιλήψεις, αρχές ή πρότυπα επικοινωνίας που ορίζονται στο θεραπευτικό πλαίσιο απεξάρτησης.

Στο πλαίσιο υποστήριξης του οικογενειακού και κοινωνικού περιβάλλοντος του εξαρτημένου, πραγματοποιούνται:

-      Ατομικές συναντήσεις συμβουλευτικής

-      Ομάδες οικογένειας ( γονέων ή συζύγων/συντρόφων, άλλων «σημαντικών» ανθρώπων)

-      Οικογενειακές συναντήσεις του εξαρτημένου με το οικογενειακό-κοινωνικό του δίκτυο.

-      Πολιτισμικές/κοινωνικές δράσεις των οικογενειών και φίλων